De tijd is daar, het moment waar ik naar ‘uit heb gekeken’ maar ook waar ik het meeste tegenop gekeken heb, zeker de laatste maanden. Je weet als nanny dat je ooit weer weg gaat, je houdt er altijd rekening mee. Maar de kinderen waarvoor je werkt weten dat meestal niet. Sommige weten niet beter dan dat je er altijd bent. Hoe moet je daar nu afscheid van kunnen nemen? Dat gaat toch gewoon niet!?
Zo had ik dat ook met het eerste gezin waar ik werkte. De oudste was bijna 2,5 jaar toen ik kwam. Na een half jaar kwam de jongste, baby broertje. Het was vreselijk toen ik afscheid moest nemen, nadat ik daar 3 jaar had gewerkt.
De jongste was 2,5 jaar toen ik terug ging naar Nederland, nadat ik 2 maanden met ze meeverhuisd was naar USA om ze te helpen met de overgang. Toen ik hem ’s ochtends naar de opvang bracht, moest ik hem letterlijk van mij aftrekken, omdat hij me niet wilde loslaten. Het afscheid was hartverscheurend, mijn hart brak in 1000 stukjes. Achteraf had ik hem misschien gewoon wat langer vast moeten houden.
Of het beter was geworden? Misschien wel niet, als je veilige haven terug gaat naar Nederland, dan laat je die toch niet los? De nanny die iedere dag van je leven er was, behalve de weekenden, die met je mee is gegaan naar dat vreemde land waar je de mensen niet begrijp, die zoveel leuke dingen met je heeft gedaan, die zoveel tranen heeft weg gekust, die laat je toch niet los als die je ergens achterlaat, waar je de mensen niet goed begrijpt?
De oudste snapte, met haar 5 jaar, wel wat er te gebeuren stond. Ze vond het ook niet leuk maar had ondertussen op school al leuke vriendinnetjes. Toen ik haar gymschoenen nog even nabracht op school vroeg ze, ‘moet jij niet al weg zijn’?
Toen ik met het huidige gezin, bijna twee jaar later naar NYC ging, ben ik hun weer gaan opzoeken. Het weerzien was zo ontzettend leuk! Een paar dagen later ben ik, met de jongen waar ik nu nanny voor ben, samen naar ze toegegaan.
Zo leuk om dan alle drie je nanny kinderen samen te zien spelen. Toen ik vroeg aan de jongste of hij nog wist wat we deden toen ik zijn nanny was zei hij, ‘you’re not my nanny, you’re my second mommy’. Dat was het moment dat mijn hart smolt en ik weer tranen in mijn ogen kreeg. De liefde was er nog steeds, zelfs nadat ik hem dus zo huilend achter heb gelaten bij de opvang. Dan weet je, dat je je werk toch goed hebt gedaan.
Gelukkig heb ik nog contact met ze kunnen houden en skypen we regelmatig. De jongste is ondertussen een jongen van 7 jaar geworden, de oudste is 10 jaar en mijn huidige nanny jongen is ondertussen ook alweer 11 jaar oud.
Afgelopen vrijdag kwam aan het werken bij mijn gezin ook een einde. Na vijf jaar zijn nanny te zijn geweest heb ik weer afscheid mogen nemen. En weer breekt dan je hart. Ook al wist ik het al maanden dat het afscheid eraan kwam, makkelijk wordt het volgens mij nooit. Het is een eer om zo dicht bij een gezin te mogen werken, je wordt echt een onderdeel van het gezin. Je leeft continue bij ze, letterlijk als een inwonende nanny. Alleen in de weekenden ging ik naar huis. Dus na vijf jaar ken je een gezin behoorlijk goed en maak je samen veel mee. Leuke en minder leuke dingen. Dat je dus zo close bent, maakt het niet makkelijker om afscheid te nemen.
Na acht jaar in Amsterdam te hebben gewerkt, begon ik thuis steeds meer te missen. Met het opstarten van mijn eigen praktijk als holistisch kindercoach en een nanny baan in Limburg die beschikbaar kwam bij Görtz & Crown voor drie vaste dagen per week, was dit een mooie kans die ik wilde aangrijpen. Zo kan ik het werken als nanny combineren met de opbouw van mijn eigen praktijk.
Afgelopen maand werd het in één keer allemaal realistischer voor mijn Amsterdamse nanny jongen, toen de nieuwe nanny haar contract had ondertekend begonnen de tranen pas echt te komen. Dan komt er weer zo’n hartverscheurend moment, huilend bij je op schoot, ‘ik wil geen andere nanny, ik wil alleen maar jou of geen nanny’. Natuurlijk een compliment voor mij maar zo zielig om te horen. Ik heb hem natuurlijk zo goed mogelijk proberen te helpen, getroost en verteld dat ik begrijp dat hij niet wilt dat ik ga.
De afgelopen twee weken hebben de nieuwe nanny en ik samengewerkt om de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen. De klik tussen hem en haar is ongelooflijk goed, wat het natuurlijk een stuk makkelijker maakt voor mij om dan iets meer naar de achtergrond te treden. Zij brengt hem al naar school ’s ochtends. Hij vraagt of zij naast hem komt zitten met jeugdjournaal kijken en of hij bij haar op schoot mag zitten als ze samen aan de presentatie werken voor school.
Met mijn nanny jongen hebben we samen nog een dagje leuke activiteiten gedaan om nog even ‘quality-time’ te hebben samen. We hebben afgesproken dat we iedere week even bellen, berichtjes sturen of skypen als hij dat wilt. Natuurlijk kom ik ook naar zijn verjaardag en blijven we af en toe leuke dingen doen. Want na vijf jaar zo dichtbij elkaar geleefd te hebben, vind ik het jammer om geen contact meer te houden. Ze worden een deel van je leven.
Over een paar weken start ik met mijn nieuwe baan. Dan krijg ik de eer, om een baby van 2,5 maand te gaan begeleiden en op te voeden tot een mini-volwassenen. Ik kijk er erg naar uit en alles wat ik de afgelopen jaren in Amsterdam heb geleerd neem ik mee naar het zuiden.
Nu nog even een vraag voor jullie, nanny collega’s: het is voor mij lang geleden dat ik met een baby heb gewerkt: wat zijn de nieuwe baby must haves? Welke buggy, babyfoon, fleswarmer, foodmaker etc. is het fijnste? Wat hebben jullie in de luiertas voor onderweg? Alle tips zijn welkom!
Lieve nannies, dank jullie wel voor iedereen die mijn afgelopen acht jaar in Amsterdam zo leuk hebben gemaakt. Ik ben benieuwd wat Maastricht me gaat brengen. En ben je een keer in de buurt, (met of zonder nanny kindjes), laat het maar weten.
Ik zie jullie weer op de nanny meetings!
Liefs,
Christel
