De dagen tussen kerst en Oud en Nieuw brachten wij traditiegetrouw door in Limburg. Samen met het gezin van mijn zusje en onze tante gaan we er dan een paar dagen tussenuit. We maken wat leuke uitstapjes, wandelen veel, de neefjes spelen samen en de avonden vullen zich met spelletjes.
Zo gingen we ook naar het Continium, een wetenschapsmuseum in Kerkrade (Aanrader!). Er was onder andere een doe-tentoonstelling over een mummie in ijs waarbij kinderen met CSI technieken konden achterhalen hoe en wanneer de mummie aan zijn einde was gekomen. De kinderen vonden het erg leuk, kregen allemaal een witte doktersjas aan en een blocnote, waarop ze hun bevindingen konden noteren of tekenen. Enthousiast gingen ze aan de slag.
Nu was het redelijk druk en duurde het soms even voordat ze weer verder konden op hun route. Reden voor mijn oudste zoon om boos te worden en dus had ik mijn handen vol aan hem kalmeren, weer terug in het gareel krijgen. Gelukkig waren we met meerdere volwassenen en ontfermde mijn man zich over onze middelste zoon. De jongste deed ook op zijn eigen manier mee en zo waren wij 2,5u later klaar met het onderzoek. De jassen werden weer opgehangen en iedereen had dorst dus op naar het restaurant. So far so good, zou je kunnen zeggen. Het was leuk geweest, we gingen nog even kijken bij de stoommachines en daarna terug in de auto. Thuis het gebruikelijke avondritueel. Totdat.. de kinderen naar bed moesten.
Met een trillend stemmetje vroeg de middelste of hij echt naar bed moest. Toen hij daar een bevestigend antwoord op kreeg, trilde zijn stem nog meer. “ Nee toch he?” vroeg hij angstig. “ ik kan echt niet slapen hoor.” Een normale geruststelling volgde en de kinderen werden naar bed gebracht. Maar na 10 minuten stond ons jongetje bang beneden. Er had een skelet op het raam getikt, hij wist het zeker! Vervolgens een relaas over waarom onderzoekers mummies opgraven en of dat nou echt was of niet, wat er gebeurde als je in een lawine terecht komt, waarom mensen eigenlijk dood moeten gaan. Of je botten altijd bewaard blijven.
Dat is nu twee weken geleden. Sinds de bewuste dag slaapt hij erg slecht. Hij valt wel (na heel veel geruststelling) in slaap maar staat rond een uur of 1 bij ons. Dan begint het circus van sussen, helpen, terug naar zijn bed brengen, weer naar ons toe, iets minder gezellig weer terug. Half uur slapen en dan weer van voren af aan. Omdat we zien dat het hem erg bezig houdt (hij stelt overdag ontzettend veel vragen over doodgaan, vermissingen en ontvoeren) proberen we hem zo veel mogelijk veiligheid te bieden. We draaien samen de deur op slot en voelen of zijn raam dicht is. Er is een lampje op zijn kamer en een lampje op de gang. Zijn broer slaapt in de kamer naast hem en de deuren staan altijd open, ze kunnen elkaar goed horen. Daarnaast zijn we duidelijk tegen hem; iedereen slaapt in zijn eigen bed, dan slapen we allemaal beter. Omdat we niet willen toegeven aan het bij ons in bed slapen, zijn wij dus al 14 dagen ’s nachts in de weer. Toen ik vorige week wel heel moe was van al die gebroken nachten (oh ja, zo was het in mijn kraamtijd ook), ben ik op zoek gegaan naar concrete tips.
- Ons kind is 5 jaar en zit dus net op de grens waarop hij nog geen goed onderscheid kan maken tussen fantasie en realiteit. Het is nog een soort soepje in zijn hoofd, hij weet ergens wel dat mummies en skeletten niet zo maar op zijn raam zullen tikken maar zijn fantasie neemt af en toe nog een loopje met hem. Dit moeten we vooral serieus nemen en blijven uitleggen dat dit dus niet zo maar kan. Het is voor hem een reële angst, dus het afwimpelen met “ dat kan toch niet” is te simpel. Ik vind het lastig om te diep in te gaan op skeletten en hun capaciteiten, omdat ik zijn oogjes groter zie worden bij ieder woord dat ik uitspreek. Daarom probeer ik het met wat grapjes wat luchtiger te maken: “ je slaapt zo hoog in ons huis, wel op de tweede verdieping! Alleen vogels kunnen bij jouw raam komen en misschien de kat van de buren. “
- Zorg ervoor dat hij zijn eigen slaapkamer als veilig blijft zien en niet die van de ouders veiliger. Dan krijg je de situatie waarop hij zijn eigen kamer gaat mijden. Met lampjes en een extra warm dekentje proberen we dit te bewerkstelligen. Overdag spelen we bewust meer op zijn kamer en het voorlezen gebeurt ook daar. Hij ligt dan al rustig in zijn bedje te luisteren- alles om hem maar op zijn gemak te stellen!
- Een hele oude tip maar bij ons een succesnummer is “de emotionele tank vullen”. We nemen samen (zonder broertjes) de dag door of staan samen stil bij iets leuks wat er de afgelopen dagen gebeurd is. Met een aantal mooie complimenten zijn richting op zorgen we voor een goed gevoel voordat hij gaat slapen.
- Ook een mooie; samen een paar mooie dromen bedenken of spoken weg jagen. Ik ken ouders die hier een hele sport van maken en theatraal achter de draak of monster aan gaan. Bij hen werkt dat goed! Het kind voelt zich serieus genomen in zijn angst en durft weer te gaan dromen.
- De tijd nemen voor het avondritueel maar niet gaan uitbreiden of afraffelen; Blijf vooral doen zoals je altijd deed. Duidelijkheid ten top. Niet teveel van af wijken maar het kind wel wat ruimte geven om zijn weg naar bed rustig te komen maken natuurlijk
- We proberen zijn “probleem” bespreekbaar te houden en niet uit de weg te gaan. We rakelen natuurlijk net voor het slapen gaan geen griezelige zaken op maar wensen hem wel steeds een hele goede nacht toe en daar volgt dan een hele riedel achteraan met “een veilige fijne en vredige nacht met fijne dromen”.
We zijn er nog niet maar weten wel dat het op een gegeven moment weer beter zal gaan. Als we bovenstaande tips blijven volgen, is de kans groot dat hij binnenkort weer goed zal slapen zoals hij altijd deed. Tot die tijd zelf ook maar een uurtje eerder naar bed en bedenken dat het een fase is…..Een korte fase hopelijk!
Wil je meer weten over het aanpakken van slaapproblemen bij kinderen? In onze Nanny Academy ga je er concreet mee aan de slag.