‘Je bent mijn nanny niet meer!’
Poeh, het is weer zo’n dagje, veel dingen zitten al tegen en/of lopen niet lekker en dan krijg je van je nanny kindje (7 jaar) ook nog te horen dat je zijn nanny niet meer bent. Tja wat doe je dan, of anders gezegd, wat had ik beter kunnen doen. Ergens is er iets fout gegaan, waardoor hij zegt dat ik zijn nanny niet meer mag zijn.
Had ik al eerder moeten zien dat hij een time-in nodig had, of had ik hem juist al een time-out moeten geven? Dit vind ik zelf nog lastig. Als ik over een time-in lees ben ik er helemaal voorstander van. Het kind is niet helemaal zichzelf en heeft ondersteuning nodig. Maar als mijn nanny-kindje dan weer eens niet luistert, doet waar hij zelf zin in heeft en boos wordt en schreeuwt, dan raakt mijn geduld op stuur ik hem het liefste even naar zijn kamer. Op zo’n moment heb ik zelf een time-out nodig, om weer tot rust te komen.
Vandaag was het ook weer zo’n dag. Het begon vanochtend al met dingen vragen waar hij zelf het antwoord al op weet. Dat zeg ik dan ook. ‘Hier weet je het antwoord zelf al op’. Dat frustreert hem dan soms ook al, omdat ik geen ‘fatsoenlijk’ antwoord geef. Hier had ik wellicht even de tijd voor hem kunnen nemen, om te vragen waarom hij die vraag stelde. Dat moment heb ik te laat herkend, waardoor hij al wat gefrustreerd was onderweg.
Na schooltijd wil hij nog even spelen met zijn vriendjes. Eigenlijk hebben we niet echt tijd voor vandaag maar na een waarschuwing dat we nog huiswerk moeten maken, laat ik het maar even toe. Daarna is het één groot drama om hem mee naar huis te krijgen. Zelfs na onze samen gemaakte ‘5-min waarschuwing’, (die hebben we al eerder samen bedacht omdat het soms moeilijk voor hem is om weg te gaan) lapt hij aan z’n laars.
Onderweg gaat de discussie over het huiswerk los. ‘Ik heb geen zin om huiswerk te maken, dat doe ik vandaag niet!’. Heel lief en rustig help ik hem herinneren dat we gisteren samen hebben afgesproken om vandaag huiswerk te maken, zodat hij gisteren nog kon spelen met een vriendje. ‘Ik doe het niet, ik heb echt geen zin’. Nogmaals zeg ik nu een beetje strenger dat het huiswerk vandaag toch echt gemaakt gaat worden. (time-in momentje / of juist een time-out)
Thuis wordt er met olifanten poten naar boven de trap op gestampt en met deuren gesmeten. Hij is toch pas 7 en nog geen puber? Vanuit zijn kamer schreeuwt hij nog even naar beneden. ‘Jij bent niet lief en denkt helemaal niet aan mij’. Voordat ik ook maar iets positiefs terug kan zeggen, raast hij al verder. ‘Ik haat je, je bent mijn nanny niet meer’.
Wauw, ik geloof dat hij een momentje voor zichzelf nodig heeft.
Ik had de neiging om nog naar boven te roepen dat er niet zo wordt gestampt op de trap en al helemaal niet met de deuren word geslagen. Op dat moment dacht ik dat het beter is om hem even te laten, dan nog meer olie op het vuur te gooien. Dat kan ik nog met hem bespreken wanneer we beide weer rustig zijn.
Als dat moment na een tijdje komt ga ik naar hem toe en vraag of ik even binnen mag komen. Gelukkig mag het en daaraan merk ik dat hij ook weer rustig is en bereid is om te praten. Nadat we gepraat hebben over wat er mis ging (het bleek op school al niet helemaal goed te zijn gegaan) gaan we samen aan de slag met het huiswerk. Hier ging alles weer prima. Nog even samen gezellig op de bank het schoolboekje lezen en ook dat was weer klaar.
Ergens heb ik vandaag misschien een paar momenten gemist maar zelf ben ik nog niet zo lang bezig om met time-ins te werken, dus daar ga ik nog wel eens de mist in.
Ik merk wel dat het vaak echt helpt om even de tijd voor hem te nemen. Zodat hij kan vertellen en laten merken dat er iets is. Soms probeer ik hem ook nog even helemaal te kietelen. Hierbij komen er bepaalde hormonen vrij, dus weer een positieve uitwerking hebben. Gelukkig gaat het vaak steeds beter. Nu is het nog de taak aan mij, om die juiste momenten te herkennen.
Lieve groetjes,
Christel